Klik hier voor een vergrotingTot nu toe de enige keer dat ik in Ondiep fotografeerde, was toen ik deze foto maakte. Ondiep heeft me tot nu toe niet echt kunnen inspireren. De slechte naam die de wijk heeft zal wel meegespeeld hebben, alhoewel het ruim voor de tijd was dat Ondiep de voorpagina’s van de landelijke pers haalde.
Zoals zo vaak als ik in een woonwijk werk, werd ik ook deze keer aangesproken. Ik schrok eerst een beetje toen ik merkte dat drie jongens naar me toe kwamen. Waarom ik die foto’s maakte, vroegen ze en voegden er gelijk aan toe dat ze daar niet blij mee waren. Ze werden al door de politie en zo in de gaten gehouden.
Nadat ik ze vertelde dat ik een ‘nachtfotograaf’ was en exposeerde met mijn foto’s, keken ze eerst bedenkelijk. Ik viel blijkbaar niet in de categorie bedreigend en werd geaccepteerd als een passerende ongevaarlijke gek. Ik legde ze uit dat ik met mijn oude apparatuur probeerde mooie zwart-wit foto’s te maken. Daarna liepen ze verder. Ik was zelf eerst bang voor hun interesse in mijn camera’s. M’n vooroordelen bleken, zoals zo vaak met vooroordelen, misplaatst en ik kon rustig doorwerken, maar niet voor lang.
Ik was op zoek naar een volgend standpunt toen er een politieauto stopte. Niet eens het gebruikelijke ‘waar ik mee bezig was’. Nee, ik kreeg een vriendelijke waarschuwing. De mensen hier houden er niet zo van dat ze gefotografeerd worden, en ze hebben zo hun eigen manier om dat duidelijk te maken. Twee vriendelijke agenten, die wisten hoe men in deze wijk over hen dacht, en over (politie)fotografen. Ik vertelde dat ik al kennis gemaakt had met de buurt, en dat de ontmoeting soepel was verlopen, maar dat ik hun belangstelling/bezorgdheid wel waardeerde.
Ik vind het nooit erg als er agenten langsrijden, zolang ze niet door beeld rijden. Ik ben toch nog steeds bang dat iemand mijn camera’s als handel ziet. Ondertussen zijn die zelfs te versleten voor de vitrinekast, maar doen nog wel hun werk.
Die nacht heeft niet veel opgeleverd, alleen deze foto van een stil en rustig Ondiep.
