Met jaloerse blikken kijken we vanuit Utrecht naar Rotterdam, komend weekeinde. Normaal gesproken voel ik die aandrang niet als ik naar het westen kijk. Ik heb gewoon onvoldoende met de stad van havens, skyline, Coolsingel en Lijnbaan. Het is ook te lang geleden dat ik er vaak kwam.

Een goede studievriend kwam er vandaan en regelmatig togen we naar zijn ouderlijk huis in de ‘pittoreske’ wijk Lombardijen ‘op Zuid’. Eerst vis eten die zijn vader, portier van het Circustheater in Scheveningen, van aldaar had meegenomen om daarna met de tram af te reizen naar De Kuip. Voor concerten maar vooral voor onze jaarlijkse lol Feijenoord - FC Utrecht. Wonnen de Rotterdammers, dan kon hij mij een half jaar afzeiken, won Utrecht was die lol de mijne. Hij betaalde de kaartjes in Rotterdam en ik deed dat voor de terugwedstrijd in Galgenwaard. We hebben het jaren volgehouden.

Maar ik doel natuurlijk op de start van de Tour de France. Onze eervorige burgemeester Ivo Opstelten, hoe toevallig, kaapte die lol voor onze neus weg. Wij kregen als troostprijs een uurtje Giro. Ik vraag me dan af of op hoog bestuurlijk niveau hetzelfde spelletje wordt gespeeld als mijn studievriend en ik deden. Belt de wethouder sport van Rotterdam af en toe even met zijn collega in Utrecht om drie keer Giro te roepen en dan op te hangen? Laten we het hopen.

Ondanks dat ik niks heb met een skyline, voelde ik geen lol toen ik zaterdagnacht de dikke rookwolken door de wijk zag drijven door de brand in de ‘Verrekijker’. Ik sluit ook uit dat een Rotterdammer een geintje met de Utrechtse wielersponsor heeft willen uithalen. Wat ik wel apart vind is dat er tijdens de bouw van zo’n dure toren geen tijdelijke rookmeldertjes worden opgehangen. Veel kan het niet kosten en hoe vaak ontstaat fik juist tijdens de bouw omdat iemand op vrijdagmiddag weggaat nadat hij bijvoorbeeld een bouwdroger heeft gekoppeld aan een niet afgerolde haspel. Beveiliging was aanwezig en de brand was met een schuimblussertje weg te blazen. Maar goed, de torens staan er nog en gewonden zijn er niet gevallen.

Deze laatste schoolweek voor de lange zomervakantie maakt dit huishouden zich op voor de komst van een hond. Na jaren twijfelen had de nabijgelegen dierenkliniek de perfecte tip over het juiste nest en de gewenste soort. Dat zal je altijd zien. Nu maar hopen dat de kinderen hun beloofde aandeel ook werkelijk gaan uitvoeren. Dat onze jongste dat zal doen is zeker. Maar over de oudste twijfel ik nog. Die gaat na de zomer naar de ‘middelbare’ en dan ben je opeens geen kind meer. Wandelen met een hond is vast niet chill. Zeker wel chill was de afscheidsmusical die hij afgelopen week speelde met groep acht. Toen ze klaar waren was er bij hem opluchting dat het goed was gegaan maar vooral melancholie dat zijn basisschooltijd nu echt voorbij is. Hij had nog weken willen optreden om dat moment uit te stellen. Die opmerking dreunde hier nog even na. Ja, hij gaat vast met die hond wandelen.

Wouter de Heus