Vorige week heb ik zowaar met redelijk veel plezier een vergadering van de gemeenteraad gevolgd. Nu volg ik die vergaderingen altijd maar meestal knarsetandend. De eerlijkheid gebied te zeggen dat ik ook donderdag, tijdens het lange debat over de stedelijke begroting voor komend jaar, twee uur heb overgeslagen. Tussen elf uur ‘s avonds en een uur ‘s nachts vond ik het welletjes.

Maar het bloed stroomt dan toch waar het niet gaan kan dus een uurtje stemmingen heb ik graag meegepikt. Het redelijke plezier had niet zozeer met de uitkomst van de stemmingen te maken maar met het feit dat ook de oppositie om twee uur ‘s nachts niet met lege handen stond. Ook de coalitie van GroenLinks, PvdA en D66 steunde elkaar niet overal in. Dat was in de periode tussen 2006 en 2010 wel anders. Alles was vooraf in beton gegoten en als er een tonnetje over was werd er wel eens een visje over de schutting gegooid. Genadebrood waar de oppositie zich dan op mocht storten. Heel voorzichtig aan krijg ik de nijging te geloven dat de politiek in Utrecht op een wat frissere manier wordt vormgegeven. Lang over tijd, maar het is een bemoedigend teken.

Net zo bemoedigend is dat de gemeente en Pop-podium Tivoli vorige week een akkoord sloten over de samenwerking binnen het Muziekpaleis. Jaren gingen de twee rollebollend over straat en de kakelverse wethouder Frits Lintmeijer wist de boel in zes maanden op te lossen. Uitkomst van het geheel, ik zal het niet al te technisch maken, is dat Tivoli precies krijgt wat het al die jaren al wilde: een realistische exploitatieopzet voor het nieuwe centrum en een paar jaar de tijd om eerst onder eigen vlag in te stromen. Nu dit akkoord er ligt, zou ik heel graag uitzoeken waarom de ruziënde partijen daar niet veel eerder op zijn uitgekomen. Tivoli stelde het vaak genoeg voor.

Minstens zo interessant is om te achterhalen wat de ruzie ons belastingbetalers heeft gekost. Op ambtelijk niveau heeft, zoveel is duidelijk, jarenlang een bittere strijd gewoed om de macht. Ondanks dat er een kristalhelder contract lag tussen de partijen wilde de stedelijke afdeling cultuur honderd procent zeggenschap in de nieuwe muziektempel. Die wens heeft veel ergernis en geld gekost en het wordt hoog tijd dat de politiek niet alleen blij vooruitkijkt dat de ellende nu achter de rug is, maar ook even terugkijkt waarom er zo lang hommeles is geweest over zo’n belangrijk project. En doen onze politici dat niet zelf, dan zal ik ze een handje helpen.

Deze week wordt politiek ook heel interessant. Donderdag vergadert de raadscommissie over het Utrechts Jongerenloket. U weet wel, dat loket dat volgens het college geweldig functioneert maar waarvan een studente opschreef dat het een ietsie pietsie anders lag. Wethouder Den Besten bestookt de raadsleden inmiddels met brieven dat de 18 miljoen die de afgelopen jaren is uitgegeven om jongeren uit de bijstand te krijgen heel nuttig is besteed. Re-Integratiebureau X doet hetzelfde. Meestal is er dan iets aan het snotje, hoe positief ik ook was in dit stukje.

Wouter de Heus