Utrecht leek afgelopen vrijdagavond op een stad uit een Amerikaanse rampenfilm. Iedereen vlucht voor de aliens of de verwachte inslag van een meteoriet. Uit Amsterdam was ik net ontkomen aan de treinchaos. Perrons vol met opgewonden reizigers, maar bij de meesten, zeker de vaste klanten van de NS, heerste al een soort berusting. Verwarde omroepberichten, de borden op wit. Iedereen mobiel aan het bellen. Met de fiets slalomde ik door de rijen bussen, auto’s en de toesnellende taxi’s. De chauffeurs van die laatste met blije gezichten. Tja, de een zijn dood….

In mijn zak gaat de mobiel af. Dochterlief zit in de trein van Den Bosch naar Rotterdam. Alle treinen uit het zuiden zouden via Rotterdam naar Utrecht gaan volgens de NS. Maar ter hoogte van Tilburg werd dit al herroepen. Dan maar uitstappen in Breda en met de auto opgehaald worden.

De verkeersinformatie gecheckt. Nauwelijks files. Dan Utrecht uit, een verkeerskluwen, want behalve het uitgaande verkeer, komen er honderden auto’s gestrande reizigers ophalen. Op de M.L. Kinglaan was de ‘tidal flow’ op ochtendspits gezet. Dus maar één baan de stad uit. Tussen de rijen auto’s studenten die vragen of ze mee kunnen rijden. Na een klein half uur weet ik me eruit te wurmen en op de A2 te komen. Daar zijn wegwerkers in opdracht van Rijkswaterstaat rustig bezig rijstroken af te zetten in verband met geplande werkzaamheden. Of het treinverkeer nu stil ligt of niet. Ik zie een man naast me van ellende in zijn stuur bijten. Rijkswaterstaat is duidelijk niet betrokken in de communicatie. Je vraagt je af wat er gaat gebeuren wanneer er echt een ramp in de stad plaatsvindt. En die wordt binnenkort verwacht. Het gaat sneeuwen.

René Verhulst