U heeft het getal vast al gelezen of gehoord: 1 op 7,3 miljard. Dat is de kans op long- of buikvlieskanker voor de bewoners van de 'asbestflats' in Kanaleneiland. Zoveel mensen wonen er niet eens op de aarde.

Toen ik het gisteren aan het eind van de middag hoorde tijdens de dagelijkse persconferentie op het stadhuis dacht ik: wat doe ik hier nog? Elke dag eindeloos gemier over wanneer het asbest precies is gevonden en of er wel tijdig is ingegrepen en of het niet in de gordijnen is gaan zitten, enzovoorts, enzovoorts. En al die televisieploegen en kritische journalisten die het naadje van de kous willen weten.... het gaat helemaal nergens over! Een drukke straat oversteken is riskanter.

Het overgrote deel van de bewoners had gewoon in hun flat kunnen blijven. Dat had minstens een miljoen bespaard, want dat is Mitros inmiddels al kwijt aan alle maatregelen vertelde gisteren bestuursvoorzitter Rob Rötscheid. Het geld had beter besteed kunnen worden aan de vereniging van asbestslachtoffers.

Tja, nu zou burgemeester Wolfsen kunnen zeggen: mensen, het valt allemaal mee. Sorry dat we u de stuipen op het lijf hebben gejaagd. U kunt terug naar uw woning. Wij komen nog wel controleren of er toch niet asbest in uw woning aanwezig is. Mocht dat zo zijn dan vergroot dat uw kans op kanker, maar 1 op 5 à 6 miljard lijkt ons nog wel aanvaardbaar. Als u stopt met roken dan kunt u dat makkelijk compenseren.

Lastig, lastig. Ik vrees dat de beker tot op de bodem leeggedronken moet worden. Die 6.500 monsters moeten worden geanalyseerd, wij journalisten blijven braaf elke dag naar de persconferentie gaan om onze kritische vragen te stellen en de bewoners verhuizen naar de inmiddels klaargemaakte wisselwoningen met schone gordijnen om uiteindelijk over een paar weken weer hun leven in hun eigen woning op te pakken. En daarna moeten we maar eens gaan nadenken of die asbestparanoia niet te ver is doorgeschoten.

Mario Gibbels