Volgend jaar op deze dag zal ik wederom in Normandië zijn. Deo volente, zoals mijn grootmoeder zou zeggen. Dan is het 70 jaar geleden dat helden uit Amerika, Canada en Groot-Britanie de Franse stranden met codenamen als Juno, Sword, Gold en Omaha probeerden te veroveren op de zwaar ingegraven Duitsers. Ik was er vaak, maar ook tijdens de jubilea van 50 en 60 jaar D-Day. Want daar heb ik het over. Operatie Overlord, dat is de eigenlijke naam van de zeer gedurfde landing in Normandië waarbij de Britse soldaten het relatief gemakkelijk hadden op de zandstranden. De Amerikanen moesten op een kort kiezelstrand met laddertje tegen de hogere kliffen op, klaar om neergemaaid te worden. En vandaag is dat dus 69 jaar geleden. Een vreemde alinea wellicht om een column mee te beginnen, maar zonder 6 juni hadden wij geen 5 mei. En dat lijkt mij argument voldoende.

Maar er is meer: bevrijding betekende democratie. En daar leven wij gelukkig nog steeds in. Voor onze democratie hebben miljoenen jongelingen hun leven gegeven en wij gaan met die verworvenheid om alsof het niets voorstelt. Qua democratie kom ik nu dus uit, ik geef toe het is een wat grote stap, bij de opvolging van burgemeester Wolfsen. Ja mensen, Utrecht werkt aan een profielschets voor deze vacature. En daarover mogen wij meedenken. Vanavond. Om 19.30 in het stadhuis. En daar stopt onze rol meteen. Want wij zouden als burgers van deze stad toch eens volwaardig mee willen doen aan deze procedure. Helaas, daartoe zijn wij 69 jaar na D-Day nog steeds niet gemachtigd nog gerechtigd.

Voor mij is 6 juni een van de allerbelangrijkste dagen daar waar het de democratie aangaat. Mijn gedachten gaan dan terug naar een mistig strand in Arromanches, in de vroege morgen van 6 juni 1994. Uit de flarden kwamen gedempte geluiden met af en toe een doffe ‘plok’. Dichterbij gekomen bleken het Britse verzetshelden, strak in hun oude legerkloffie, bezig met een potje cricket. Net als 50 jaar daarvoor. Maar nu stram, met diepe groeven in hun koppen en met vochtige holle ogen. En in die ogen kon ik 50 jaar terugkijken. Het greep mij voor altijd bij mijn strot.

Wouter de Heus


Deze column is eerder gepubliceerd in AD/Utrechts Nieuwsblad en op WouterdeHeus.nl.