Mijn mond viel open van verbijstering toen ik gistermorgen de voorpagina van deze krant las. Ik moet het eigenlijk anders zeggen, iets meer op z’n Utregs: Het wit van m’n ogen draaide dwars voor m’n hol. Inderdaad, het handelde zich om de woorden van Hans Spekman in relatie tot het teruggeven van zijn levenslange, gratis, seizoenskaart bij FC Utrecht. Ons oud-raadslid en -wethouder van zeer socialistische komaf, en nu haal ik de courant aan, sprak de volgende onsterfelijke woorden: “Ik vind het nog altijd een prachtig en eervol cadeau, waar niks mis mee was en is. Ik had geen zin meer in het geroddel en gewauwel van een paar politiek opportunisten.”

Hoe vaker ik deze paar regels lees, hoe verbaasder, maar vooral ook hoe kwaaier ik word. Beste Hans jongen, wat is er in jou gevaren? Wanneer ben jij de weg kwijt geraakt? Wie heeft jouw Rode Boekje afgepakt en de tekst van de Internationale herschreven? Hoeder van alles dat zwak en weerloos is, zo denkt het leeuwendeel van Utrecht bij de naam Hans Spekman. Maar kan dat nu nog wel? Kunnen wij je nog zien als de reïncarnatie van Willem Drees en Joop den Uyl?

Natuurlijk was en is er van alles mis met dat cadeau. Een openbaar bestuurder hoort geschenken die feitelijk voorkomen uit zijn ambt netjes te weigeren. Okay, een flesje wijn of een boek, dat is allemaal akkoord. Maar een seizoenskaart handelt om honderden euro’s per jaar. En dat tot je stopt met roken, je houten pak aantrekt. Laat ik het omdraaien: als Hans Spekman al niet meer weet hoe het heurt, van wie mogen wij eenvoudige stervelingen dat dan nog wel verwachten?

Spekman kreeg zijn ‘cadeau’ toen hij na de verkiezingen van 2006 afscheid nam als wethouder. Ook toen schreef ik daar iets over. En een paar maanden geleden wederom. En daarom zou ik nu een ‘politiek opportunist’ zijn met m’n ‘geroddel en gewauwel’? Nu denk ik dat Hans mij niet bedoelde. En al deed hij dat wel, maakt mij dat niets uit. Maar dat zo’n beetje de grootste socialist van naoorlogs Utrecht dit zegt en meent, daar schrik ik mij een ongeluk van. Ik kan er met mijn pet nog steeds niet bij.

Wouter de Heus


Deze column is eerder gepubliceerd in AD/Utrechts Nieuwsblad en op WouterdeHeus.nl.