Ik zal u niet nog eens vermoeien over de drukte die nu heerst in onze provincie-hoofdstad en waar ik af en toe last van heb. Feitelijk is het ook een luxe-probleem als er in stad en ommelanden zoveel georganiseerd wordt dat je agenda ervan in de problemen komt. En toch blijft het mij bezighouden. Waarom moet er zo onwaarschijnlijk veel vermaak plaatsvinden. Ik bedoel, ik moet nog 50 worden maar kan mij nog goed herinneren dat voor veel Utrechters het jaarlijkse straatfeest, de eventuele kermis en Koninginnedag de drie hoogtepunten van het jaar vormden. En verder was er niks en dat was prima. Ons vermaak lag gewoon op straat. In de winter kon er geschaatst en sneeuwballen gegooid. In de zomer werd er overal gezwommen. En daar tussenin verzon je altijd wel wat om te doen, al was het meestal voetballen op straat. Festivals voor de jeugd of het gezin? Die waren er niet. Her en der werd er wat georganiseerd in buurthuizen maar daar was ik niet zo van. Ja, er was een week per jaar ‘Stadsontspanning’ in de hallen van de Jaarbeurs. En in de dorpen rond Utrecht ‘Vakantieontspanning’. Dat was om onze ouders een beetje lucht te geven aan het begin van de lange zomervakantie. De jongere jeugd werd door de oudere meiden en jongens van het dorp een week lang bezig gehouden met sport en spel. En de week eindigde met een grote optocht op vrijdagavond. En onze ouders? Die hopten in die week echt niet naar hippe festivals of vette concerten. Vader moest gewoon werken en moeder had even een beetje rust aan haar hoofd.

Brood en Spelen, de Romeinen wisten al wat werkelijk van belang was om de inwoners van het immense rijk een beetje rustig te houden. In onze tijd lijkt alleen dat ‘brood’ wat naar het tweede plan geschoven. Kennelijk is het ‘spelen’ nu veel belangrijker. En ik heb afgelopen weekeinde echt ontzettend genoten van de Zingende Beelden en de Naaldhakkenrace in het Maximapark en Camping Onbestemd op de A2-landtunnel. En dan moest ik het toneelstuk ‘Fokken’ in De Vrijstaat nog laten schieten. Te spelen is er nu zoveel dat ik mij soms zorgen maak over het brood van heel wat stadsgenoten.

Wouter de Heus


Deze column is eerder gepubliceerd in AD/Utrechts Nieuwsblad en op WouterdeHeus.nl.